"Hayır sağlamları, kendine güvenenleri, guruluları, neşelileri, sevinçli olanları sevmenin anlamı yoktu. Onların buna ihtiyacı yoktu. Bu gibiler sevgiyi sanki kendilerine ödenmesi gereken bir borçmuş gibi, yukarıdan bakarak, umursamazca kabul ederler. Bir insanın kendisini vermesi onlar için gelişi güzel bir olay, saçlarına taktıkları br süs, kollarına geçirdikleri bir bilezik sanki...
Ancak kaderin tokadını yemiş, kendine güvenlerini yitirmiş, hor görülmüş, çirkin yaradılmış olanlara sevgi gerçek bir destek olur. Yalnız böyleleri bilir sevmeyi, sevilmeyi...Şükran duygularıyla, alçak gönüllülükle sevmek gerektiğini ancak onlar bilir."
*Stephan Zweig
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder